24.9.05
...πως θα γινόμουν άλλος.
-του Άλκη.
Πριν πολλά χρόνια είχαμε φτιάξει έναν ραδιοσταθμό στο Χαλάνδρι. Το όνομα αυτού Κοκκινοσκουφίτσα. Δεν είχε μεγάλη εμβέλεια, με το ζόρι ακουγόταν στους Αμπελόκηπους· άντε, όταν βοηθούσε κι ο καιρός, και λίγο παρακάτω. Αλλά ήταν ωραία. Μαζί με τον Συμεών κάναμε εκπομπές. Ήταν κι άλλοι πολλοί. Αρκετά χρόνια μετά το κλείσιμο της Κοκκινοσκουφίτσας (από εξάντληση), διάβασα στις εφημερίδες ότι κάτι αυτόνομοι (σαν συνειρμός, μια αίσθηση μιζέριας) έστησαν στα Εξάρχεια έναν σταθμό με το ίδιο όνομα. Ίσως να μην εξέπεμψε ποτέ. Είχα φτιάξει το οπτικό σήμα του πρώτου σταθμού. Έγινε αυτοκόλλητο, αλλά δεν κυκλοφόρησε και πολύ. Νάτο:
20.9.05
Ιn my case it was 15 seconds.
*
Επιστροφή στο σπίτι. 4: 35 μμ και το φωτάκι του τηλεφωνητή αναβοσβήνει. Η μπάσα φωνή του Συμεών:
-Τι έχεις μωρό μου; έχεις γίνει διάσημος και κρύβεσαι; Καθημερινή της Κυριακής. Ξυδάκης.
Ωραίο να γυρίζω σπίτι και να με υποδέχεται η φωνή ενός φίλου, έστω και στον τηλεφωνητή. Κατά σύμπτωση, έχω κουβαλήσει κι ένα πάκο εφημερίδες της Κυριακής. Μου τις φυλάει ο περιπτεράς. Ανοίγω την Κ. Ψάχνω τον Ξυδάκη. "Copy-paste" ο τίτλος του άρθρου. Αποσπάσματα κειμένων από μπλογκ. Μεταξύ τους και τούτο εδώ. Μα....μα.... Το απόσπασμα που παρατίθεται, μετά το kukuzelis άνω κάτω τελεία, δεν το έγραψα εγώ! Είναι απόσπασμα από κείμενο της Ελίζας (Συνήθη και Ύποπτα). Το είχα διαβάσει το κείμενό της και μια και δυο και τρεις φορές. Κάθε φορά μου άρεσε. "Να το διαβάσουν κι οι φίλοι, βάλε παραπομπή" σκέφτηκα. Διότι έχω πειστεί ότι είναι πολύ καλύτερο από ο,τιδήποτε έχουν γράψει τα χεράκια μου. Και λέω ότι δικαίως το πρόσεξε ο καλός δημοσιογράφος. Και το γεγονός ότι το παραθέτει είναι απόδειξη του καλού του γούστου. Αλλά εγώ γαμώτο; Πάλι έγινα διάσημος για λάθος λόγους.
*
(4) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Επιστροφή στο σπίτι. 4: 35 μμ και το φωτάκι του τηλεφωνητή αναβοσβήνει. Η μπάσα φωνή του Συμεών:
-Τι έχεις μωρό μου; έχεις γίνει διάσημος και κρύβεσαι; Καθημερινή της Κυριακής. Ξυδάκης.
Ωραίο να γυρίζω σπίτι και να με υποδέχεται η φωνή ενός φίλου, έστω και στον τηλεφωνητή. Κατά σύμπτωση, έχω κουβαλήσει κι ένα πάκο εφημερίδες της Κυριακής. Μου τις φυλάει ο περιπτεράς. Ανοίγω την Κ. Ψάχνω τον Ξυδάκη. "Copy-paste" ο τίτλος του άρθρου. Αποσπάσματα κειμένων από μπλογκ. Μεταξύ τους και τούτο εδώ. Μα....μα.... Το απόσπασμα που παρατίθεται, μετά το kukuzelis άνω κάτω τελεία, δεν το έγραψα εγώ! Είναι απόσπασμα από κείμενο της Ελίζας (Συνήθη και Ύποπτα). Το είχα διαβάσει το κείμενό της και μια και δυο και τρεις φορές. Κάθε φορά μου άρεσε. "Να το διαβάσουν κι οι φίλοι, βάλε παραπομπή" σκέφτηκα. Διότι έχω πειστεί ότι είναι πολύ καλύτερο από ο,τιδήποτε έχουν γράψει τα χεράκια μου. Και λέω ότι δικαίως το πρόσεξε ο καλός δημοσιογράφος. Και το γεγονός ότι το παραθέτει είναι απόδειξη του καλού του γούστου. Αλλά εγώ γαμώτο; Πάλι έγινα διάσημος για λάθος λόγους.
*
13.9.05
διάφορα.
...μου θύμισε το "Bar-έθηκα".
"Football Season Is Over.
No More Games. No More Bombs. No More Walking. No More Fun. No More Swimming. 67. That is 17 years past 50. 17 more than I needed or wanted. Boring. I am always bitchy. No Fun _ for anybody. 67. You are getting Greedy. Act your old age. Relax _ This won't hurt."
ένα και
δύο.
Βαθύ το σκότος.
Γράφει ο Έκτωρ, δες! Φως!
Η Χρυσή Αυγή.
8.9.05
Scanlation
Scanlation, από τις λέξεις scan και translation. Γιαπωνέζικα ή κορεάτικα κόμικς (οι γιαπωνέζοι τα λένε μάνγκα) που, αφού τα σκανάρουν, τα μεταφράζουν (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά) φίλοι του είδους και τα διαδίδουν δωρεάν μέσω διαδικτύου.
(Κάποτε κάποιος πρέπει να αναλύσει αυτήν την πλανητική έκρηξη ανιδιοτέλειας που λέγεται ίντερνετ)
Η άγραφη συμφωνία (που δεν τηρείται πάντα) με τις εκδοτικές εταιρίες, οι οποίες πληρώνουν ή πληρώνονται για δικαιώματα μετάφρασης και διανομής, είναι ότι διατίθενται ως scanlations μόνον όσα κόμικς ενδιαφέρουν μεν τους ρέκτες, αλλά έχουν ελάχιστες πιθανότητες να διατεθούν άμεσα στην αγορά εντύπων. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι άμεση προτεραιότητα και των δύο πλευρών είναι να αυξηθεί το κοινό για αυτού του είδους τα αναγνώσματα.
Σε μια γιγαντιαία αγορά, όπως αυτή της Ιαπωνίας, που ένα πετυχημένο περιοδικό κόμικς πουλάει πάνω από τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα την εβδομάδα και μια αποτυχία αγοράζεται από ένα εκατομμύριο αναγνώστες, μου φαίνεται εύλογο το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής να είναι για πέταμα. Μόνο για βαρεμένους φανατικούς.
Κατά διαστήματα όμως προκύπτουν αριστουργήματα όπως το Domu του Κατσουχίρο Οτόμο. Εκδόθηκε το 1982. Πρόκειται για τη «σκοτεινή ιστορία» σειράς δολοφονιών, με σκηνικό μια τεράστια πολυκατοικία (Domu στα γιαπωνέζικα). Σου προτείνω να το κατεβάσεις υπομονετικά (κλικ στην από πάνω εικόνα - γύρω στις 180 σελίδες - υψηλής ποιότητας σκαν). Εγώ για να διαβάσω κόμικς από το ίντερνετ χρησιμοποιώ ειδικό πρόγραμμα. Κάτι ανάλογο χρησιμοποιούν όσοι παίζουν με Μάκιντος. Το Domu σε μερικά σημεία έχει εκρήξεις έντονης βίας. Κατά τη γνώμη μου ταιριάζουν τέλεια στην ιστορία. Αν όμως δεν σου αρέσουν κάτι τέτοια μην μπεις στον κόπο να ασχοληθείς.
*
Φρόντισε μόνο οι φάκελοι που θα κατεβάσεις να είναι .zip. Αν δεν είναι, τότε πληκτρολόγησε εσύ, με το χέρι, τη σωστή κατάληξη, την ώρα που τα Windows σε ρωτάνε πού θες να αποθηκεύσεις τον φάκελο. Το πρόγραμμα, που σου προτείνω για την ανάγνωση των κόμικς, έχει το επιπλέον καλό ότι δεν απαιτεί να ξεζιπάρεις τους φακέλους προκειμένου να τους δεις. Βλέπει το περιεχόμενό τους κατευθείαν. Όπως κάθε ανάλογο πρόγραμμα θα σου φάει λίγο χρόνο για να το μάθεις. Τέλος πάντων, ό,τι χρησιμοποιείς για να βλέπεις εικόνες κάνει. Αρκεί να ξεζιπάρεις πρώτα τον φάκελο... Αααα! με κούρασες. Ηλίθιος είσαι;
*
7.9.05
Μια κρίσιμη στιγμή του E.A.Poe.
Charles Addams - New Yorker magazine - 29/10/1973.
Ο Τσάρλς Άνταμς είναι μεταξύ άλλων και ο δημιουργός, σε σειρά γελοιογραφιών για λογαριασμό του περιοδικού New Yorker, της οικογένειας Άνταμς. Πρόκειται για την οικογένεια που ενέπνευσε την τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του '60, η οποία με τη σειρά της έδωσε την ιδέα για τις ομώνυμες ταινίες.
*
Και μια και μιλάμε για ποίηση, κάνε μια βόλτα.
*
5.9.05
Παλιές ιστορίες.
High water risin', six inches 'bove my head
Coffins droppin' in the street
Like balloons made out of lead
Water pourin' into Vicksburg, don't know what I'm going to do
"Don't reach out for me," she said
"Can't you see I'm drownin' too?"
It's rough out there
High water everywhere
*
Early early one morning, water was comin' in my door
Early one morning, water was comin' in my door
[...]
It was dark and it was rainin', baby you could hear that howlin' wind
[...]
Hey my baby was cryin', I didn't have a thing to eat
Hey hey hey, I didn't have a thing to eat
*
It thundered and it lightened and the winds began to blow
There was a thousand women, didn't have no place to go
*
1+1+1
κλικ στις εικόνες.
*
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
- dialogue interieur
(...τι χαμπάρια γιαγιά, όλα καλά, μου χρωστάς ακόμη εκείνες τις χωριάτικες σπιτικές χυλοπίτες αλλά δε μασάω θα σε εκβιάσω με τη σύνταξή σου, τι περνάμε κι εμείς οι χορεύτριες των μπαλκονιών, μίλησε κανείς; τραγούδα.)
- Σπονδή Στον Άγνωστο Έρωτα
Γύρισα να σε κοιτάξω. Έδειξες εκνευρισμένη. Με κοίταξες φευγαλέα. Δεν σου έκανα εντύπωση. Προτίμησες το ρολόι σου. Όσο δυνάμωνε η βροχή τόσο πιο συχνά το επισκεπτόσουν.
Ανορθόγραφος; Τα φαινόμενα απατούν. - Μερικές αδελφές είναι να τις φοβάσαι.
(f*ck... είπα ξυρισμένο μουνί και θυμήθηκα κάτι... μισό... επιστρέφωωω...)
*
3.9.05
Δυο ώρες σε τρεις μέρες (τρίτη).
*
Πρώτη μέρα / Δεύτερη μέρα.
*
Πριν την αναχώρηση θ' ακούσω τη μοίρα μου. Έγερσις με κατεύθυνση την περιοχή των φτωχών. «Μην της δώσεις λεφτά, θα την προσβάλεις». Χαλιά στρωμένα στο γρασίδι στην είσοδο του παραπήγματος. Πλησιάζουμε την ηλικιωμένη γυναίκα. Κάθεται οκλαδόν. Το εγγόνι μπουσουλάει δίπλα της. Παραπέρα, στη σκιά του δέντρου, η νύφη της. Η γυναίκα χαμογελάει, δείχνοντας το μοναδικό της δόντι. Μου λέει, χωρίς να ρωτήσω, ότι και βέβαια δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. «Άμα ήξερα τη μοίρα, εδώ θα ήμουνα;» Της δίνω το χέρι. Μου πιέζει ελαφρά την παλάμη, σχεδόν τη χαϊδεύει, διασχίζοντάς την με τον δείκτη. Μιλάει αλλά δεν ακούω τι λέει. Σ’ αυτά τα μέρη, μια οικογένεια γίνεται φτωχή όταν λείπει ο άντρας. Άλλο το κλίμα. Τα σπίτια πιο λιτά, πιο ασταθή. Δεν υπάρχει διάθεση για στόλισμα. Οι σκηνές είναι εδώ περισσότερες. Η γυναίκα είχε το εγγόνι στο νοσοκομείο. Είχε διάρροια, «αλλά πήγα σήμερα και το πήρα. Τέτοια μέρα να το άφηνα μέσα;» Μια χαρά μου φαίνεται το μωρό. Με κοιτάζει απορημένο. «Του φτιάχνω ρυζάκι νερουλό και τρώει».
Στα καφενεία. Ο καταυλισμός διαθέτει τέσσερα -τόσα μέτρησα- καφενεία. Εξωτερικά δεν διαφέρουν από τα σπίτια. Οι εγκαταστάσεις τους είναι πρόχειρες διότι οι επιχειρήσεις οφείλουν να διατηρούν την ευελιξία τους. Μέσα δυο-τρία τραπέζια με τσόχα· μπιλιάρδα· ένα ποδοσφαιράκι· τηλεόραση με μεγάλη οθόνη και το απαραίτητο ψυγείο καφενείου. Δύο πελάτες παίζουν χαρτιά. Ο ιδιοκτήτης «γύρισε όλη την Ελλάδα για να βρει γυναίκα· και να την». Γίνονται οι συστάσεις. Ξανθιά, μεγάλοι γοφοί, στενός θώρακας.
-Τι θα σας κεράσω;
-Νεράκι.
Ένα μπουκάλι νερό. Πάγος. Πολυτέλειες.
Βγαίνοντας χαρές. Ένας νέος, που χωρίς το μουστάκι θα φαινόταν δεκαπέντε χρονών. Στρογγυλοπρόσωπος, με κουστούμι χωρίς γραβάτα. Kαμαρωτός-καμαρωτός, σαν τέως χοντρός που μόλις ολοκλήρωσε μακρόχρονη δίαιτα. Φεύγει.
-Πρώην αλκοολικός, τώρα δεν πίνει. Μεγάλο πρόβλημα· με τρία παιδιά..
-Θα πρέπει να καπνίζουν πολύ εδώ.
-Ε, ένα τσιγαράκι.
-Τρυπιέται κανείς;
-(παύση, δισταγμός) Κάνα-δυο. Σαν τη μύγα μες το γάλα. Πάντα μόνοι τους...
Προς την έξοδο. Οι γυναίκες λες και χρειάζονται μόνο ένα βλέμμα για να σηκωθούν να χορέψουν. Τσιφτετέλι, τι άλλο; Μικρές παραστάσεις για χάρη μας. Οι άντρες καμαρώνουν. Μου φαίνεται. Μια ηλικιωμένη (ηλικιωμένη;), με μάτια που λάμπουν, δηλώνει ότι σήμερα έχει πιει λίγο παραπάνω. Χορεύει ζεϊμπέκικο. Μας χορεύει ζεϊμπέκικο.
-Περιμέναμε να έχει ανάψει το γλέντι· τέτοια μέρα...
-Περίμενε ντε, να κατεβάσουμε λίγο καύσιμο και θα δεις!
Πριν το αυτοκίνητο, το σπίτι των νιόπαντρων. Καθαριότητα! Γλυμμένο πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά. Αρωματισμένο. Στο βάθος το κρεβάτι στρωμένο προσεκτικά. Γύρω απ’ το μαξιλάρι αρκουδάκια ή κάτι τέτοιο. Η διακόσμηση των τοίχων: πετσέτες (χαλιά;). Η Παναγιά κι ο Χριστός πετσέτα. Ο Κάσπερ (the friendly ghost) πετσέτα. Τοπία πετσέτα. Διακοσμητικά μοτίβα σε πετσέτες. Πεντακάθαρες. Δεξιά στην είσοδο η κουζίνα λάμπει. Ποτήρια με χρυσά επιστόμια παρατάσσονται αξιοπρεπώς στα ράφια. Μια γρήγορη ματιά. Λόγοι τακτ απαγορεύουν την περιήγηση. Στέρεη κατασκευή. Γενική αρχή: η σταθερότητα της κατασκευής είναι συνάρτηση της ευμάρειας του ενοίκου.
Φιλιά και χειραψίες με την Χανούμα (κατά κόσμο Βάσω, Βασιλική) και αναχώρηση για τον πλανήτη μας. Κάποιοι μένουν. Αίφνης συνειδητοποιώ τι είναι ο βόμβος που σε συνοδεύει από τη στιγμή που μπαίνεις στον καταυλισμό. Γεννήτριες. Πολλές γεννήτριες.
Το βραδάκι τηλεφώνημα, «έλα, γλέντι τρικούβερτο!». Δεν πάω πουθενά. Για γραφικότητες είμαστε τώρα;
*
(7) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Πρώτη μέρα / Δεύτερη μέρα.
*
«Η φτώχεια σύντροφε αφ εαυτής δεν ερμηνεύεται»
-Διονύσης Σαββόπουλος
-Διονύσης Σαββόπουλος
Πριν την αναχώρηση θ' ακούσω τη μοίρα μου. Έγερσις με κατεύθυνση την περιοχή των φτωχών. «Μην της δώσεις λεφτά, θα την προσβάλεις». Χαλιά στρωμένα στο γρασίδι στην είσοδο του παραπήγματος. Πλησιάζουμε την ηλικιωμένη γυναίκα. Κάθεται οκλαδόν. Το εγγόνι μπουσουλάει δίπλα της. Παραπέρα, στη σκιά του δέντρου, η νύφη της. Η γυναίκα χαμογελάει, δείχνοντας το μοναδικό της δόντι. Μου λέει, χωρίς να ρωτήσω, ότι και βέβαια δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. «Άμα ήξερα τη μοίρα, εδώ θα ήμουνα;» Της δίνω το χέρι. Μου πιέζει ελαφρά την παλάμη, σχεδόν τη χαϊδεύει, διασχίζοντάς την με τον δείκτη. Μιλάει αλλά δεν ακούω τι λέει. Σ’ αυτά τα μέρη, μια οικογένεια γίνεται φτωχή όταν λείπει ο άντρας. Άλλο το κλίμα. Τα σπίτια πιο λιτά, πιο ασταθή. Δεν υπάρχει διάθεση για στόλισμα. Οι σκηνές είναι εδώ περισσότερες. Η γυναίκα είχε το εγγόνι στο νοσοκομείο. Είχε διάρροια, «αλλά πήγα σήμερα και το πήρα. Τέτοια μέρα να το άφηνα μέσα;» Μια χαρά μου φαίνεται το μωρό. Με κοιτάζει απορημένο. «Του φτιάχνω ρυζάκι νερουλό και τρώει».
Στα καφενεία. Ο καταυλισμός διαθέτει τέσσερα -τόσα μέτρησα- καφενεία. Εξωτερικά δεν διαφέρουν από τα σπίτια. Οι εγκαταστάσεις τους είναι πρόχειρες διότι οι επιχειρήσεις οφείλουν να διατηρούν την ευελιξία τους. Μέσα δυο-τρία τραπέζια με τσόχα· μπιλιάρδα· ένα ποδοσφαιράκι· τηλεόραση με μεγάλη οθόνη και το απαραίτητο ψυγείο καφενείου. Δύο πελάτες παίζουν χαρτιά. Ο ιδιοκτήτης «γύρισε όλη την Ελλάδα για να βρει γυναίκα· και να την». Γίνονται οι συστάσεις. Ξανθιά, μεγάλοι γοφοί, στενός θώρακας.
-Τι θα σας κεράσω;
-Νεράκι.
Ένα μπουκάλι νερό. Πάγος. Πολυτέλειες.
Βγαίνοντας χαρές. Ένας νέος, που χωρίς το μουστάκι θα φαινόταν δεκαπέντε χρονών. Στρογγυλοπρόσωπος, με κουστούμι χωρίς γραβάτα. Kαμαρωτός-καμαρωτός, σαν τέως χοντρός που μόλις ολοκλήρωσε μακρόχρονη δίαιτα. Φεύγει.
-Πρώην αλκοολικός, τώρα δεν πίνει. Μεγάλο πρόβλημα· με τρία παιδιά..
-Θα πρέπει να καπνίζουν πολύ εδώ.
-Ε, ένα τσιγαράκι.
-Τρυπιέται κανείς;
-(παύση, δισταγμός) Κάνα-δυο. Σαν τη μύγα μες το γάλα. Πάντα μόνοι τους...
Προς την έξοδο. Οι γυναίκες λες και χρειάζονται μόνο ένα βλέμμα για να σηκωθούν να χορέψουν. Τσιφτετέλι, τι άλλο; Μικρές παραστάσεις για χάρη μας. Οι άντρες καμαρώνουν. Μου φαίνεται. Μια ηλικιωμένη (ηλικιωμένη;), με μάτια που λάμπουν, δηλώνει ότι σήμερα έχει πιει λίγο παραπάνω. Χορεύει ζεϊμπέκικο. Μας χορεύει ζεϊμπέκικο.
-Περιμέναμε να έχει ανάψει το γλέντι· τέτοια μέρα...
-Περίμενε ντε, να κατεβάσουμε λίγο καύσιμο και θα δεις!
Πριν το αυτοκίνητο, το σπίτι των νιόπαντρων. Καθαριότητα! Γλυμμένο πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά. Αρωματισμένο. Στο βάθος το κρεβάτι στρωμένο προσεκτικά. Γύρω απ’ το μαξιλάρι αρκουδάκια ή κάτι τέτοιο. Η διακόσμηση των τοίχων: πετσέτες (χαλιά;). Η Παναγιά κι ο Χριστός πετσέτα. Ο Κάσπερ (the friendly ghost) πετσέτα. Τοπία πετσέτα. Διακοσμητικά μοτίβα σε πετσέτες. Πεντακάθαρες. Δεξιά στην είσοδο η κουζίνα λάμπει. Ποτήρια με χρυσά επιστόμια παρατάσσονται αξιοπρεπώς στα ράφια. Μια γρήγορη ματιά. Λόγοι τακτ απαγορεύουν την περιήγηση. Στέρεη κατασκευή. Γενική αρχή: η σταθερότητα της κατασκευής είναι συνάρτηση της ευμάρειας του ενοίκου.
Φιλιά και χειραψίες με την Χανούμα (κατά κόσμο Βάσω, Βασιλική) και αναχώρηση για τον πλανήτη μας. Κάποιοι μένουν. Αίφνης συνειδητοποιώ τι είναι ο βόμβος που σε συνοδεύει από τη στιγμή που μπαίνεις στον καταυλισμό. Γεννήτριες. Πολλές γεννήτριες.
Το βραδάκι τηλεφώνημα, «έλα, γλέντι τρικούβερτο!». Δεν πάω πουθενά. Για γραφικότητες είμαστε τώρα;
*
1.9.05
Η θεραπεία του Παπαδόπουλου
δεν πρόκειται ν' απασχολήσει τον Ίρβιν Γιάλομ.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Δυο ώρες σε τρεις μέρες (δεύτερη).
- Η πρώτη μέρα.
*
Καθόμαστε στην είσοδο του σπιτιού που θα μας φιλοξενήσει. Υπαίθριο πλαστικό σαλόνι. Ο μεγάλος καθρέφτης στον τοίχο ατενίζει τον κόλπο του Ηρακλείου. Μεγάλος από το πάτωμα ως την οροφή. Τα κοριτσάκια, που βουίζουν πίσω μας, ξεχνάνε προς στιγμήν την παρουσία μας και στρέφουν την προσοχή τους στο καθρέφτισμά τους. Καμαρώνουν, χορεύοντας με τους ήχους που σκορπίζουν τα ηχεία του σπιτιού. Στο είπα; τεράστια! Ακούγεται ένα πολύ μπιτάτο κομάτι, ωραιότατο μου φαίνεται. Του Ρακιντζή, λένε. Έχουν μάθει απ έξω τις κινήσεις της Παπαρίζου στη Γιουροβίζιον. Τα πιο πολλά έχουν βαμμένα μαλλιά, κατά προτίμηση ξανθά. Το καταλαβαίνεις από τις μαύρες ρίζες.
Το τραπέζι μας μεγάλο, λευκό. Με μια τρύπα στη μέση, υποδοχή για να στηρίζεται η ομπρέλα που το συνοδεύει. Ομπρέλα-προστασία τής οικογένειας και των καλεσμένων της από το καυτό φως. Στρώνουν το τραπέζι μ’ ένα παχύ, βυσσινί, πολύ βρώμικο τραπεζομάντηλο. Ο οικοδεσπότης αγωνίζεται τώρα να σφηνώσει την ομπρέλα στην υποδοχή που καλύπτεται όμως απ’ το χοντρό πανί. Αδύνατον. Η ομπρέλα γέρνει και πέφτει. Το τραπεζομάντηλο δεν αφαιρείται. Στρώθηκε προς τιμήν των καλεσμένων. Τη στερεώνει τελικά με δύο σκοινιά: η βάση τής ομπρέλας, όσο γίνεται, μες την τρύπα, παρασύροντας και λίγο ύφασμα· το ένα σκοινί δεμένο σε μια προεξοχή της οροφής, ενώ το άλλο δένεται από την αντίθετη μεριά σε έναν πρώην θερμοσίφωνα που έγινε σόμπα που έγινε αντίβαρο. Θρίαμβος της φιλοξενίας.
Έρχονται οι μεζέδες, κοψίδια από το αρνί που σιγοψήνεται δίπλα. Μαζί τους λάχανο σαλάτα, μπύρα, κρασί, φέτα με λάδι. Ζητάω κόκα κόλα. Τη φέρνει. «Δεν είναι παγωμένη· έχει χαλάσει το ψυγείο· είναι και λίγο ξεθυμασμένη. Χα χα χα χα χα», αυτοσαρκάζεται. Όσο τρώμε ο οικοδεσπότης –νέος με περιποιημένο μουστάκι, μαύρα ρούχα, πουκάμισο βαθιά ξεκούμπωτο και σταυρουδάκι στο στήθος- πλένει επιδεικτικά (το βρέχει με το λάστιχο δηλαδή) το αυτοκίνητο που μας έφερε στον καταυλισμό. Άλλη μια κίνηση προς τιμήν μας. Ο Σταύρος, ο γιος του, αρχίζει να τραβάει φωτογραφίες με το κινητό του μπαμπά του. Τα κοριτσάκια θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί μου. Το μικρότερο ποζάρει. Στέκεται εμπρός μου, γέρνει προς τα πίσω την πλάτη του, στηρίζεται πάνω μου και με τους αγκώνες διπλωμένους, να προβάλλουν μπροστά, ακουμπάει απαλά, με τις άκρες των δακτύλων του, το μπράτσο μου. Λίγο μετά ο Σταύρος μου ζητάει ψιθυριστά, να μην τον ακούσει ο μπαμπάς, «θα μου δώσεις ένα ευρώ;» Δεν έχω του λέω και του λέω αλήθεια. «Φάτε, φάτε», μας προτρέπουν οι γυναίκες.
Ο οικοδεσπότης εξηγεί ότι ο χώρος που καθόμαστε είναι δικός του. Θα φύγει το φθινόπωρο, θα διασχίσει τη Βόρεια Ελλάδα και θα επιστρέψει στην Κρήτη. «Όσο λείπω δεν έρχεται άλλος», λέει δείχνοντας το τσιμεντένιο πάτωμα «εκτός κι αν του το πω εγώ». Για να μας ευχαριστήσουν ρωτούν, αμήχανα, τι μουσική θέλουμε να ακούσουμε. Ρωτάω αν έχει μουσικούς στον καταυλισμό. «Είναι όλοι πάνω, στην Καρδίτσα». Η γιαγιά μάς λέει για το ταξίδι της στην Τήνο. Όχι δεν πήγε γονατιστή στην Παναγία. Την πονούσαν τα γόνατά της. Πήγε μαζί με την νύφη της. Πέρασε καλά. Η νύφη, καθισμένη δίπλα, χαμογελάει αμίλητη.
-Και η μικρή με το έγκαυμα τι κάνει;
-Είναι μια χαρά κι, έτσι που είναι μαύρο το παιδί, δε φαίνεται και το κάψιμο, απαντά υπομειδιώντας ο μπαμπάς.
Η μουσική αλλάζει. «Ο Ιμπραήμ, από την Τουρκία». Τα κοριτσάκια χορεύουν. Ρίχνουν ματιές, να δουν αν τις κοιτάμε.
-Γιατί δεν βλέπω άντρες να χορεύουν;
-Άμα πιουν ένα ποτηράκι παραπάνω χορεύουν, δε χορεύουν; με πληροφορεί ο οικοδεσπότης.
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
«Η φτώχεια σύντροφε αφ εαυτής δεν ερμηνεύεται»
-Διονύσης Σαββόπουλος
-Διονύσης Σαββόπουλος
Καθόμαστε στην είσοδο του σπιτιού που θα μας φιλοξενήσει. Υπαίθριο πλαστικό σαλόνι. Ο μεγάλος καθρέφτης στον τοίχο ατενίζει τον κόλπο του Ηρακλείου. Μεγάλος από το πάτωμα ως την οροφή. Τα κοριτσάκια, που βουίζουν πίσω μας, ξεχνάνε προς στιγμήν την παρουσία μας και στρέφουν την προσοχή τους στο καθρέφτισμά τους. Καμαρώνουν, χορεύοντας με τους ήχους που σκορπίζουν τα ηχεία του σπιτιού. Στο είπα; τεράστια! Ακούγεται ένα πολύ μπιτάτο κομάτι, ωραιότατο μου φαίνεται. Του Ρακιντζή, λένε. Έχουν μάθει απ έξω τις κινήσεις της Παπαρίζου στη Γιουροβίζιον. Τα πιο πολλά έχουν βαμμένα μαλλιά, κατά προτίμηση ξανθά. Το καταλαβαίνεις από τις μαύρες ρίζες.
Το τραπέζι μας μεγάλο, λευκό. Με μια τρύπα στη μέση, υποδοχή για να στηρίζεται η ομπρέλα που το συνοδεύει. Ομπρέλα-προστασία τής οικογένειας και των καλεσμένων της από το καυτό φως. Στρώνουν το τραπέζι μ’ ένα παχύ, βυσσινί, πολύ βρώμικο τραπεζομάντηλο. Ο οικοδεσπότης αγωνίζεται τώρα να σφηνώσει την ομπρέλα στην υποδοχή που καλύπτεται όμως απ’ το χοντρό πανί. Αδύνατον. Η ομπρέλα γέρνει και πέφτει. Το τραπεζομάντηλο δεν αφαιρείται. Στρώθηκε προς τιμήν των καλεσμένων. Τη στερεώνει τελικά με δύο σκοινιά: η βάση τής ομπρέλας, όσο γίνεται, μες την τρύπα, παρασύροντας και λίγο ύφασμα· το ένα σκοινί δεμένο σε μια προεξοχή της οροφής, ενώ το άλλο δένεται από την αντίθετη μεριά σε έναν πρώην θερμοσίφωνα που έγινε σόμπα που έγινε αντίβαρο. Θρίαμβος της φιλοξενίας.
Έρχονται οι μεζέδες, κοψίδια από το αρνί που σιγοψήνεται δίπλα. Μαζί τους λάχανο σαλάτα, μπύρα, κρασί, φέτα με λάδι. Ζητάω κόκα κόλα. Τη φέρνει. «Δεν είναι παγωμένη· έχει χαλάσει το ψυγείο· είναι και λίγο ξεθυμασμένη. Χα χα χα χα χα», αυτοσαρκάζεται. Όσο τρώμε ο οικοδεσπότης –νέος με περιποιημένο μουστάκι, μαύρα ρούχα, πουκάμισο βαθιά ξεκούμπωτο και σταυρουδάκι στο στήθος- πλένει επιδεικτικά (το βρέχει με το λάστιχο δηλαδή) το αυτοκίνητο που μας έφερε στον καταυλισμό. Άλλη μια κίνηση προς τιμήν μας. Ο Σταύρος, ο γιος του, αρχίζει να τραβάει φωτογραφίες με το κινητό του μπαμπά του. Τα κοριτσάκια θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί μου. Το μικρότερο ποζάρει. Στέκεται εμπρός μου, γέρνει προς τα πίσω την πλάτη του, στηρίζεται πάνω μου και με τους αγκώνες διπλωμένους, να προβάλλουν μπροστά, ακουμπάει απαλά, με τις άκρες των δακτύλων του, το μπράτσο μου. Λίγο μετά ο Σταύρος μου ζητάει ψιθυριστά, να μην τον ακούσει ο μπαμπάς, «θα μου δώσεις ένα ευρώ;» Δεν έχω του λέω και του λέω αλήθεια. «Φάτε, φάτε», μας προτρέπουν οι γυναίκες.
Ο οικοδεσπότης εξηγεί ότι ο χώρος που καθόμαστε είναι δικός του. Θα φύγει το φθινόπωρο, θα διασχίσει τη Βόρεια Ελλάδα και θα επιστρέψει στην Κρήτη. «Όσο λείπω δεν έρχεται άλλος», λέει δείχνοντας το τσιμεντένιο πάτωμα «εκτός κι αν του το πω εγώ». Για να μας ευχαριστήσουν ρωτούν, αμήχανα, τι μουσική θέλουμε να ακούσουμε. Ρωτάω αν έχει μουσικούς στον καταυλισμό. «Είναι όλοι πάνω, στην Καρδίτσα». Η γιαγιά μάς λέει για το ταξίδι της στην Τήνο. Όχι δεν πήγε γονατιστή στην Παναγία. Την πονούσαν τα γόνατά της. Πήγε μαζί με την νύφη της. Πέρασε καλά. Η νύφη, καθισμένη δίπλα, χαμογελάει αμίλητη.
-Και η μικρή με το έγκαυμα τι κάνει;
-Είναι μια χαρά κι, έτσι που είναι μαύρο το παιδί, δε φαίνεται και το κάψιμο, απαντά υπομειδιώντας ο μπαμπάς.
Η μουσική αλλάζει. «Ο Ιμπραήμ, από την Τουρκία». Τα κοριτσάκια χορεύουν. Ρίχνουν ματιές, να δουν αν τις κοιτάμε.
-Γιατί δεν βλέπω άντρες να χορεύουν;
-Άμα πιουν ένα ποτηράκι παραπάνω χορεύουν, δε χορεύουν; με πληροφορεί ο οικοδεσπότης.
(Τρίτη μέρα.)
*
